Bijna met pensioen, maar veerpont vaarwel zeggen? Nee, dat is niets voor veerman Henk van Herk. Eind september gaat hij officieel met pensioen, maar op dinsdag blijft hij voorlopig gewoon aan boord van zijn geliefde veerpont tussen Moordrecht en Gouderak.
Henk zit al bijna 42 jaar op het pontje – om precies te zijn op 11 november 2025 viert hij zijn 42-jarig jubileum. Voordat hij op de pont terechtkwam, werkte hij in de weg- en waterbouw. In die tijd maakte hij zelf regelmatig gebruik van de veerpont, raakte in gesprek met veerman Bouter, en werd op een dag gebeld met de vraag of hij interesse had om zelf te gaan varen. Daar hoefde Henk niet lang over na te denken. Tussendoor werkte hij nog kort op een bevoorradingsschip in een haven, maar sinds Erik van Toor in 2016 directeur werd van Veerdienst Schoonhoven – waar deze pont onder valt – vaart Henk uitsluitend op het traject Moordrecht–Gouderak.
De stuurhut is van alle gemakken voorzien: een koffiezetapparaat, drinkwater, een kachel – een fijne werkplek waar het goed toeven is. Henk voelt zich op z’n plek op het water: “Je bent toch een soort van eigen baasje, met je eigen werkplek en je eigen spulletjes.” Wat hij ook prachtig vindt, zijn de steeds veranderende weersomstandigheden: “De wind kan op één dag meerdere keren draaien, dat is mooi om te zien.”
De pont vaart vrijwel altijd, behalve als er ijs ligt of bij extreem weer – windkracht 12 of hoger. “In al die jaren heb ik dat maar twee keer meegemaakt.”
Behalve het water en het weer zijn het vooral de mensen die het werk zo bijzonder maken. Dagelijks gaan fietsers, voetgangers en auto’s met de pont naar de overkant. Sommigen voor een boodschap, werk of sport – anderen zijn toeristen. Henk kent veel van zijn vaste klanten, vaak ook bij naam. Voor iedereen heeft hij een vriendelijk woord, een grapje en een snoepje voor de kinderen.
Zo vertelt Jolanda van den Heuvel-Slooff, die bijna dagelijks van Moordrecht naar haar ouders in Gouderak reist: “Toen de kinderen nog klein waren, voer Henk soms tot aan het huis van mijn ouders, dat direct aan het water ligt. Daar konden wij dan uitstappen.”
Een andere passagier vertelde dat haar kleinkind Henk de ‘Piratenkapitein’ noemde. Henk speelt die rol met plezier, ook richting zijn eigen kleinkinderen – compleet met schatkaart en schatkist.
Na al die jaren kent Henk talloze verhalen. Ernstige gebeurtenissen zijn gelukkig zeldzaam. Eén keer zag hij vanaf de overkant een auto het water in rijden. Zo snel hij kon, voer hij met de pont naar de plek des onheils en wist het gezin te helpen – met een goede afloop. Recent nog reed een auto in z’n achteruit van de pont af, gaf gas en duwde de pont weg. De auto kwam tot aan het dashboard in het water te staan.
Vanaf eind september krijgt Henk dus veel vrije tijd. Hij kijkt ernaar uit om vaker te gaan motorrijden, samen met zijn vriendin – ook een enthousiaste motorrijder. Ze maken graag toertochten door Nederland, vooral over de binnenwegen op de Veluwe. Liefst langs het water, natuurlijk. Ook België en Duitsland staan nog op het verlanglijstje.
Over een paar weken neemt Henk afscheid van zijn veerpont – op alle dagen, behalve de dinsdag. Want, zoals hij zelf zegt: “Dat water, die mensen, die verhalen… die wil je toch niet missen?”
HZ
